Afscheid en Cape Coast

Pff, afgelopen woensdag afscheid genomen op de dovenschool. Totaal geen goed gevoel. Ik ben hier nog niet klaar!!
In de ochtend hebben we nog klassen in de bibliotheek gehad, om het maar lekker normaal te houden. En ik ben nog met Scott weg gegaan om de tonnen op te halen die ik heb gekocht van het sponsorgeld, geweldig zijn ze! En het allerbelangrijkste, het schoolhoofd, Deedee is er blij mee, en de kinderen ook!
De hele dag was het al een beetje ongeregeld op de school, wij hadden het idee dat er iets ging gebeuren. En natuurlijk, hebben ze met z’n alle een mooi afscheid georganiseerd. We moesten mee naar buiten, daar stonden al heel veel leerlingen in een cirkel. Er waren 4 stoelen weggezet. 3 voor ons, en 1 voor onze opvangmoeder, Nell. Als eerste gingen een paar van de oudere studenten trommelen, en dansen. Misschien denken jullie er niet eens meer bij na, maar deze kinderen zijn doof. Hoe moeten ze dan op het ritme dansen? En hoe weten ze precies in welk ritme ze moeten trommelen? Wij hebben namelijk niet een foutje gehoord of gezien! Ze doen hier alles op gevoel, en trillingen van de trommels. Wat in mijn ogen heel erg knap is. Tijdens de dans kregen wij om de beurt een ketting om en een stukje kente op onze schouder, als dank. Toen ik even opzij keek, richting Anne en Tess, zag ik 4 rode ogen, vol met tranen. Afscheid nemen is klote, zeker als je ergens een hele bijzondere en leuke tijd hebt gehad.
Deedee had geregeld dat de tonnen die ik heb gekocht op werden gesteld op een tafel, samen met alle medicijnen erbij. Aan het eind van de dans heb ik dit officieel overhandigd aan Deedee, met name voor de studenten. Toen we even later nog bij haar op het kantoor zaten vertelde ze me dat er ‘donated by Laura de Jong’ op de tonnen werd gezet, geweldig!!
Toen we thuis aankwamen ook nog eens afscheid nemen van onze lieve taxichauffeur, die 2 maanden goed voor ons heeft gezorgd, ons overal veilig heen heeft gebracht.
Vrijdag was het dan zo ver, we gingen Golokuati verlaten. Ik had geregeld met een trotro chauffeur dat hij om 07.00 uur bij ons huis zou zijn. Maar hij zou me de avond van tevoren nog even bellen. Dus, de avond van te voren, geen stroom.. batterij van m’n telefoon leeg, dus geen bevestigde afspraak met de chauffeur. Nu voel je het vast wel aan komen, de volgende dag om 07.00 uur, geen trotro chauffeur, en nog steeds een lege batterij. Toen ben ik met Tess maar even naar de kerk gegaan, om onze telefoons een klein beetje op te laden. Dat kan hier allemaal gewoon, even de priester uit bed trommelen en opladen die handel! Toen we een beetje bereik hadden steeds maar proberen de chauffeur te bellen, na ongeveer 20 keer bellen is het gelukt. En had hij het nieuws dat hij nog in Accra was, en pas om 12 uur ’s middags bij ons kon zijn. Tja dit hadden we al aan zien komen natuurlijk. Uiteindelijk was hij er om half 2! Maar wij hadden ’s ochtends al afscheid genomen van onze huisgenoten, want die moesten naar t werk. Voordat wij weg waren, waren die 4 meiden al weer thuis! Nóg een keer afscheid nemen…….
Met de trotro eerst naar Amfoega, 3 meiden ophalen die met ons mee reisde. De reis verliep eigenlijk vrij soepel, tot de eerste politiestop.. De politie beweerde dat de sticker met een geldigheidsdatum die op de voorruit zat, verlopen was. Een hoop gezeur natuurlijk. Er stond 27 maart op, maar de politie zij dat er 20 maart stond… En, wat doe je dan? Maar gewoon een kleine boete betalen en dan verder.. Eenmaal in Accra aangekomen, heel veel file, dus veel vertraging. Het zat niet echt mee! Na ongeveer 1,5 uur vertraging opgelopen te hebben konden we verder richting Cape Coast. Daar aangekomen had onze chauffeur een bordje gemist, hij reed op een weg waar hij eigenlijk niet in mocht, en ja….. en politiepost. Auto weer aan de kant van de weg en weer een hoop gezeur omdat hij die weg in was gereden. Uiteindelijk mochten we gewoon verder rijden, maar het rijbewijs van de chauffeur was wel afgepakt. Dat maakt hier dus ook niks uit, of je nu rijd met of zonder rijbewijs. We zijn om 10 uur ’s avonds hier aangekomen, nog niks gegeten en best wel moe. In een resort, een inimini klein huisje hebben we, maar wel aan het stand!!! Zaterdag zijn we naar Cape Coast Castle gegaan, wat op loopafstand is, over het strand. We kregen daar een rondleiding van een vrouw.. wat zijn hier heftige dingen gebeurd. De vrouw vertelde dat er kamers zijn, waar mensen letterlijk in zijn gepropt. We zijn hier in geweest. Er is hier geen licht, geen ventilatie, de mensen kregen geen eten of drinken, en zijn hier dan ook allemaal overleden. Niet echt een prettig gevoel om daar in te staan.
Vandaag zijn we met privé chauffeur naar allerlei dingen geweest. Eerst naar Kakum, dat is een National Park. Daar heb je schijnbaar prachtige dieren, die wij niet hebben gezien! Maar we zijn wel over de touwbruggen gelopen! Echt geweldig, maar wel eng omdat het verschrikkelijk hoog is. Daar hebben we nog ontbijt met de chauffeur, en toen gelijk door naar de apen. Een Nederlands stel, die nu voor 9 jaar in Ghana wonen runnen dit. Ze komen oorspronkelijk uit Rotterdam, maar echt een prachtig stel. Zij hebben dit zelf opgestart. Hier komen apen binnen die mishandeld worden, of ergens zijn gevonden. Die vrouw vertelde, als er een aap binnen word gebracht, en is nog klein, dan slaapt die vaak een paar maanden bij hun in bed. Om de warmte van een moeder te krijgen. Daarna worden ze buiten uitgezet in een kooi, redelijk groot!
Vanuit de apen gingen we naar een hotel, waar ze een vijver hebben met meer dan 40 krokodillen! Die konden we aaien, als we 5 cedi betaalde. Wat een fascinerende beesten zijn dit. De krokodil die wij geaaid hebben was niet zo groot, maar 1,5 meter, gelukkig!! Dit voelt heel raar om z’n beest aan te raken, de huid is heel erg hard.
Vanuit de krokodillen weer verder de taxi in richting Elmina, wat niet ver van Cape Coast ligt, ongeveer 15 min rijden. Daar zijn we gaan kijken op de begraafplaats, waar veel Nederlanders begraven zijn. Voornamelijk mannen die in het leger zaten. Het was een beetje raar om dit te zien. Daarna naar het Elmina Castle, waar je ook heel veel sporen ziet van Nederland. We kregen daar een rondleiding, waarbij ze ons alles vertelde over de geschiedenis. Hoe komt een slaaf bijvoorbeeld in het kasteel terecht? Die vraag werd gesteld met daarop als antwoord, soms kiezen de chiefs van het dorp gewoon iemand uit het dorp uit. Hij bepaald dus wie er als slaaf naar het kasteel gaat! Aangekomen bij dat kasteel word je in een cel geplaatst, vaak zonder licht, ventilatie, eten en drinken. Wij zijn hier in geweest.. Wat moet ik er over zeggen.. Voelt niet goed. Alle mensen die hierin werden opgesloten zijn hier dan ook overleden. Sommige probeerden zo lang mogelijk te overleven, maarja hoe dan? Deze mensen moesten natuurlijk ook hun ontlasting kwijt, en dit werd dan in de 4 hoeken van de ruimte gedaan. Uit wanhoop gingen sommige mensen dit eten, om maar te kunnen overleven. Uiteindelijk is toch iedereen hierin overleden.
Ook hebben we de kamer van de gouverneur gezien.. Heel groot, hij had een eigen slaapkamer wat bij ons goed een woonkamer kan zijn, en daarnaast had hij nog 2 woonkamers en een grote badkamer. Als je dit ziet nadat je de cellen hebt gezien maakt dit je echt kwaad. Als de gouverneur zin in een vrouw had, ging hij op zijn balkon staan waar hij over de vrouwen cellen uit kon kijken, en koos er dan eentje uit. Hier werden ze dan verkracht. En even later, natuurlijk, zwager. Hoe gaat dat dan? Daarbij hebben de Nederlanders weer geholpen. Ze hebben een huis gebouwd op een kleine afstand van het kasteel, waar de vrouwen tijdens hun zwangerschap heen mochten, hier werd dan goed voor hun gezorgd. Na de bevalling moesten ze gewoon weer terug de cel in.
Het is allemaal super mooi om te zien, maar wel met een dubbel gevoel.

Zo, dit was een lang verhaal. Lekker gelezen??
Ook was dit tegelijkertijd mijn laatste verslag vanuit Ghana. Morgen gaan we nog lekker genieten hier in Cape Coast, waarschijnlijk naar Fort William. Dinsdag nog eventjes een keer genieten en dan rond de middag naar Accra. Woensdag ben ik rond half 4 in Brussel!

Ik wil jullie bedanken voor de leuke berichtjes die ik steeds van jullie krijg! En tot in Nederland!
Dikke kus